Als ik zou vragen: waar is dit, zou je zomaar kunnen antwoorden: Belgische kust? Aan de Middellandse Zee, misschien? Als ik zeg dat we er gisteren, op onze eerste vrije dag in zes weken, zijn geweest en als je bovendien goed kijkt naar signalen op de beelden (Grolsch, een overdosis koelboxen, de soort boten) kom je natuurlijk tot een andere conclusie. Maar toch: als het goed weer is in Nederland, gaat ons kouwe kikkerlandje lijken op een fijn, warm land. Dan hoef je niet meer op vakantie, want dan is de schoonheid, de schitterende zonsondergang, het terras nooit ver weg. Hier: de strandopgang in Lemmer, het helaas vervallende Badpaviljoen Hindeloopen en de haven van Harlingen na een heerlijk etentje bij het Havenmantsje van kok Marco Poldervaart.

24 december was voor weinigen een werkdag, merkten wij toen wij ons op de weg begaven voor een van onze leukste klussen van het jaar. De A50 stroomde lekker door en binnen het uur stonden we op de dienstparkeerplaats van Paleis het Loo in Apeldoorn, waar we feestelijk gedekte kersttafels op de foto zouden gaan zetten. Een uurtje of zes waren we bezig met onze spullen door het luxe doolhof te sjouwen, op te zetten, opnamen te maken en weer verder te trekken. Wat een feest om in die door de grootste interieurontwerpers aller tijden bedachte ruimtes vol met de crème de la crème van het meubilair van de laatste paar eeuwen de prachtige decoraties vast te leggen. Extra leuk omdat ze met bijzonder veel liefde en engelengeduld zijn gemaakt door de conservator van de tentoonstelling, met wat hulp van collega’s, op basis van schilderijen, tekeningen en beschrijvingen uit de bewuste tijd. Jazeker, ze zat dagenlang sinaasappels te konfijten, bakte pasteien, knutselde koekjes en taarten en allerlei andere lekker ogende spulletjes om op de bijzondere serviezen van het koninklijk paleis te serveren aan een groot publiek, deze kerstperiode. Dat ervan zal smullen – figuurlijk dan, want het meeste is niet echt te eten.

Te zien tot en met 8 januari.

Soms sta je ineens, floep, tot je knieën in het ijskoude IJmeerwater te zorgen dat je niet van de wiebelende ladder valt met je dure camera-plus-lens. O nee, sorry: dat je de man die onder je in een oerlelijke witte onderbroek in het even ijskoude water drijft zo op de foto zet dat ie iets weg krijgt van een eiland.

Dat gebeurde me eind juni, toen ik een paar uurtjes in de IJkantine in Amsterdam-Noord had zitten werken, in de bus kroop om lekker op tijd naar het science park te rijden voor het portretteren van twee broers en net voor vertrek werd gebeld door een samenwerkingspartner. Of ik ‘met m’n goede camera’ even een beeld kon maken voor de publiciteit van een bijzondere locatievoorstelling. Nu, als het kan, meteen, het heeft haast. Voor een bescheiden budget, maar met uitbundig bedankje.

Nee was misschien een verstandig antwoord geweest. Maar ik ben niet altijd verstandig. Zeker niet als de vraag komt van een superleuke tante die vast en zeker aan een superleuk project werkt met allerlei superleuke mensen. En dus toog ik, tussen de bedrijven door, naar Durgerdam, waar een bekend Nederlands acteur/cabaretier zonder mopperen voor me ‘poseerde’ in z’n bijnanakie, nadat de ladder van een buurman was opgetrommeld en ik m’n leggingpijpen had opgerold. Mocht je vinden dat ie minstens even veel op een lijk lijkt als op een eiland: dat kan, dat mag, het is artistiek verantwoord, verzekerden de makers me.

Het beeld wordt gebruikt in de promotie van de voorstelling die ‘Ik, een eiland’ heet, geregiseerd wordt door Gusta Geleijnse en die de tweede helft van september te zien is op een anders niet voor het publiek toegankelijke plek: vuurtoreneiland. Lees meer over dit prachtige project op www.vuurtoreneiland.nl